Mistige bergen, groene velden en adrenaline junks

Na anderhalve maand hebben wij Australië ingeruild voor Nieuw-Zeeland. Tim-tams voor kiwi's, Kangoeroes voor schaapjes, kroegentocht voor wandeltocht. Althans, tijdelijk dan. Over ruwweg een maand vliegen wij met onze magische scepter terug naar het land van Oz. Een paar zilverstukken lichter. Dat dan weer wel. Het levensonderhoud is immers duur genoeg om een Ferrari rijdende oliesjeik om te toveren tot een aalmoes vragende zwerver.

Zwervers zijn er in Auckland overval, maargoed dat was in het buurland niet anders. Misschien valt het ons meer op doordat de bodemloze put ons dagelijks confronteert met het hoge uitgavenpatroon.
Laten we maar net doen alsof het gaat om een wensput. Ieder muntstuk draagt bij aan het steeds dikker wordende expeditieverslag van kapitein Frank en pionier Dennis. Elke dag voelt als het ontdekken van een nieuwe wereld. Een simpel bezoekje aan Auckland lijkt op een reis door Pakistan, India en China tegelijk. Deze vriendelijke vluchtelingen hebben de stad zo goed als overgenomen. Het lijkt dan ook bijna makkelijker om een dim-sim te scoren dan een simpel sim-kaartje voor in de telefoon. De pin-automaten vragen je Pincode in het Chinees en wensen je tegelijkertijd een prettig Divali. Voor de atheïsten en nieuwsgierigen onder ons: een uitbundige hindoe feestdag.

Inmiddels hebben wij het kleurrijke Auckland achter ons gelaten. In onze eveneens zo kleurrijke campervan rijden wij de horizon tegemoet. Over donkere wegen, maar zonder vrees. Onze groen met paarse camper geeft licht in het donker. Bij wijze van uiteraard, maar de koplampen werken prima.

Dagelijks draaien wij overuren in ons huis op wielen. Elk uithoekje van nieuw zeeland wordt grondig uitgekamd. Na Auckland blies de wind ons in noordelijke richting. De bay of islands om precies. Dit is, waarschijnlijk geheel tegen jullie verwachtingen in, een grote baai met veel kleine onbewoonde eilandjes. Tenminste dat dachten wij. Als doorgewinterde avonturiers hebben wij een kano gehuurd en zijn wij op verkenning uitgegaan. Een half uur en een ongekende hoeveelheid spierpijn later kwamen wij erachter dat elk eiland een beschermde vogelkolonie was. Stiekem hebben deze boefjes toch even aangemeerd om een kijkje te nemen.

Na deze dag vol (iets te veel) sportiviteit hebben wij de zon onder zien gaan in Cape Reinga. Dit is het noordelijkste punt van nieuw zeeland (nouja, bijna dan). Na een nacht goed slapen in ons rijdend vijf sterren hotel hebben wij ons aangesloten bij de Nieuw-Zeelandse traditie van extreme sports. Lees: sandsurfing vanaf gigantische zandduinen. De Giant Te Paki sanddunes wel te verstaan.

Ook de dagen daar opeenvolgend waren gevuld met excursies, activiteiten en nog meer. Zo zijn wij gaan tuben door de Waitomo caves en daarin van een waterval gesprongen en door miniscule gangetjes gekropen. Deze grotten zijn gevuld met gloeiende kleine beestjes die het plafond van de grotten verlicht met blauwe lichtjes. Eventjes waan je je onder de sterrenhemel tijdens een heldere avond op de Noordpool.

Na een dag onder de grond, hebben wij een bezoek gebracht aan de bovengrondse geisers van Wai-Tai-Po geothermal wonderland. Frank heeft daar in levende lijven ervaren dat de modderpoel daadwerkelijk 100 graden was. Geheel onverwachts vuurde de modderpoel uit eigen wil een flart af op zijn bovenarm. Het park was heel mooi, maar een wasknijper was geen overbodige luxe. De geothermische meren én modderpoelen roken namelijk naar een het toilet van een drukbezochte truckersstop.

Na onze stops boven en onder de grond was het natuurljk tijd voor een bezoek aan middle-earth. Voor de mensen die de afgelopen tien jaar in een grot hebben gewoond: de kaskraker Lord of the Rings is opgenomen in Nieuw Zeeland. In het gehucht Matamata is de set waar Hobbitton, het dorp van de kleine mensjes met grote harige voeten, is opgenomen. Een dure grap, die het naar mijn inziens meer dan waard was. Daarbij moet ik wel erkennen dat de mok bier van het huis in de enige echte Green dragon hierin wellicht een rol in heeft gespeeld.

Na het bier werden de excursies weggespoeld met een goede hoeveelheid natuur. Zo hebben wij ons trouwe campertje opnieuw op de proef gesteld door uren over onverharde wegen te rijden. Hoewel geen van ons hier natuurljk aan getwijfeld heeft was het een geruststelling dat wij zonder kleurscheuren aankwamen op onze tussenstop. En als ik zeg zonder kleerscheuren bedoel ik zonder deuken. Een sterretje in de ruit telt niet toch? Nee dacht ik ook niet. De beoogde tussenstop waren de gitzwarte stranden aan de westkust van het Noordereiland. Zwarter dan zwart, matter dan mat. Ariël Black zou er jaloers op zijn.

De daaropvolgende stop bij mount Taranaki was te verwaarlozen, maargoed we zijn er geweest. Het kan van de checklist af. Na een vrij rustige nacht bij de camping in Paraparaumu waren wij klaar voor de ruige oversteek naar het Zuidereiland. Met de camper op onze rug. Of waren het de rugzakken die zo zwaar wogen? Ik weet het niet meer. Fris en fruitig waren wij in ieder geval wel. Op onze campingplek hadden wij namelijk een privé douche en toilet. Ja ik weet het, doe maar luxe.

Toegefelijk spelen wij momenteel een klein beetje vals. De laatste alinea's van dit stuk zijn namelijk neergepend in Australie. Inmiddels is het Zuidereiland dus ook al afgereisd met een goede 6000 km op de teller. Maar dat jongens en meisjes, is een ander verhaal. Zo spoedig mogelijk praten wij jullie hier over bij. En wie weet, misschien breng ik ooit nog wel een boek vol reismemoires uit. Wij reizen door.

Groeten uit het kokende Sydney.

Frank en Dennis